Az evvel yazımı bitirmiştim. Yazıya biraz dinlenme fırsatı verip, yine okuyup gönderecektim.

Mehmet Ali Verçin aradı.

Mehmet Ali’yle konuşmak iyi gelir. İyi şeyler konuşulur. İyi beşerler, iyi kitaplar…

Hayırdır Mehmet Ali?

“Abi Sezai Beyefendi vefat etmiş. Az evvel Halil İbrahim aradı.”

İnna lillahi ve inna ileyhi raciun.

Daraldım.

Dışarıya yansımamıştır lakin içim çöktü.

Bu yıl içinde birkaç defa Diriliş’in kapısına kadar gittim. Kapalıydı. Cumartesileri yayınevinde birkaç st dururdu. Geçmişe dair, bugüne dair sohbetler ederdi.

Sezai Karakoç’la birebir kentte yaşıyoruz, diye düşünüyordum.

Tıpkı kentte yaşıyorsak, sıla-i rahim sayılır, orta sıra meclisinde bulunmak lazım.

Bu mülahazayla vakit buldukça uğramaya, sohbetinde hazır olmaya çalışırdım.

Ama son vakitlerde yayınevine uğrama periyodları seyrelmiş.

Tahminen de bir çeşit kısmetsizlik.

Görüşemedik.

O, bizim bir karlı dağımızdı.

İliklerimize kadar işleyen şiiriyle.

“Ey yeşil sarıklı ulu hocalar bunu bana öğretmediniz

Bu kesik dansa karşı bana bir şey öğretmediniz

Kardeşim İbrahim bana mermer putları nasıl kıracağımı öğretmişti

Ben de gün geçmez ki birini patlatmayayım

Fakat siz kağıttakini ve kelimelerdekini ve sözlerdekini nasıl sileceğimi öğretmediniz”

Fikriyle…

Asla metalaştırılamayan şahsiyetiyle…

Bizde alınır satılır adamlar çoktur.

Sezai Beyefendi o taifenin uzağından bile geçmedi.

İzzet-i nefsiyle…

Onuruyla…

Sıkıntısıyla ömrünü ikmal etti.

Biz okumayı ondan öğrendik.

Kendimize nazaran bir fikrimiz, bir zikrimiz vardı.

Birden fazla hamasetmiş.

Bir niyet dünyamız olduysa, o dünyanın kapılarını Sezai Karakoç açtı.

Fikretmeyi birinci ondan öğrendik.

Vefasızların üzerinde bile onun hakkı vardır.

En hatırlı büyüğümüz odur.

Yaşadığı sürece bir İslam’ı, sanatıyla, fikriyle, medeniyetiyle, yine inşaya çalıştı.

Çırpındı, didindi.

Kimse bu fikirlerin siyasetini yapmıyor diye, mizacına hiç uygun olmadığı halde parti bile kurdu.

Yokluk, yoksulluk çekti.

Hiç eğilip bükülmedi.

Üzgünüm…

Merhum Cahit Zarifoğlu’nun “Şimdi üzgünüz arkadaş, yolumuza çıkmayın üzgünüz” dediği kadar.

Sürgünler Ülkesinden Başşehirler Başşehrine, tıpkı vakitte bir İstanbul hasreti şiiridir.

Biz o şiiri bir ilahi üzere okuruz.

Yeryüzünden, insanların ortasından Allah’a yazılmış bir mektup üzere.

“Ülkendeki kuşlardan ne haber vardır

Mezarlardan bile yükselen bir bahar vardır

Aşk celladından ne çıkar madem ki yar vardır

Yoktan da vardan da ötede bir Var vardır

Daima hata bende değil beni yakıp yıkan bir nazar vardır

O müziğe özenip söylenecek mısralar vardır

Sakın mukadderat deme yazgının üstünde bir baht vardır

Ne yapsalar boş göklerden gelen bir karar vardır

Gün batsa ne olur geceyi onaran bir mimar vardır

Yanmışsam külümden yapılan bir hisar vardır

Mağlubiyet hezimet büyüyen bir zafer vardır

Sırların sırrına ermek için sende anahtar vardır

Göğsünde sürgününü geri çağıran bir damar vardır

Senden ümit kesmem kalbinde merhamet isimli bir çınar vardır”

Hele de şurası:

“Sana geldim, ayaklarına kapanmaya geldim

Af dilemeye geldim affa layık olmasam da

Ey ipeklere yumuşaklık bağışlayan merhametin kalbi

Sevgili, en sevgili, ey sevgili

Uzatma dünya sürgünümü benim.”

Bitti dünya sürgünü Üstad Sezai Karakoç’un.

Erdi Rahmete.

Karar