İster ıslahat olsun ister rutin, söz özgürlüğü standarttır. Sokaktaki insanın da gazetecinin de akademisyenin de fikrini söyleme hakkı için paket açıklamak gerekmez. Çünkü, bu türlü bir şeyin olmazlığı düşünülemez. Bir ülke şu kadar yıldan sonra, bu çağda söz hürriyetini yeni keşfediyor olamaz. “Koşun ıslahat geliyor”, denildiği vakit artık herkesin kanısını başına bir iş gelmeden ve işini gücünü kaybetmeden fıkrana tabir edebileceği akla getirmek aslında ıslahat falan gelmediğine delalettir. Zira, fikir açıklama özgürlüğünün pazarlığı olmaz, zati vardır ve sorun üzerine ne konulacağıdır.

Ne yazık ki Türkiye bu kolay standardın da altında geziniyor. Türkiye’nin bugün heyecanla ıslahat diye beklediği şey, konuşunca başa iş gelmemesini ummakla başlıyor. Nereden mi biliyoruz? Yüzlerce, binlerce örnekten ve en sonunda Bülent Arınç üzere sistemin merkezinde, Cumhurbaşkanı’nın en yakınında olan bir ismin başına gelenlerden. Beklenen o harikulade ıslahat açıklanmadan söylediğine, söyleyeceğine pişman edilmesinden. Arınç, ülkenin yarıdan fazlasının katıldığı bir görüşü lisana getirdiği için “fitneci, hain vs, vs” diye yaftalandıktan sonra bulunduğu makamdan istifaya zorlandı. O da çekip gitti.

Bülent Arınç’ın, son derece dikkatli, nazikçe lisana getirdiği birkaç cümleden ötürü alaşağı edildiği ülkede merakla beklenen ıslahat ne olabilir ki? İşi zati fikir üretmek ve istişare yapmak olan bir ismin fikir yüzünden olmadık hallere duçar olması hiç de umut verici değildir. Bırakın ıslahatı, değişimi şunu bunu, Arınç üzere bir ismi sistemde koruma edemeyen, koruyamayan, sahiplenemeyen siyasetin de hali hal, gidişi gidiş değildir.

Bu vesileyle bir kere daha hatırlayalım…

Herkes, memlekete problemleri için tıpkı cümlelerle konuşmak zorunda değildir.

Herkes, tek bir doğruya inanmaya mahkum değildir.

Herkes, iktidar konforuna sığınıp, ne söylenilmesi isteniyorsa yalnızca onu söylemeye mecbur değildir.

Bilakis, siyasetçinin vazifesi farklı fikirlere alan açmak ve yürek vermektir. Fikir zenginliği için öne çıkıp, her mevzuyu tartıştırmaktır. Zira, siyasetçinin sesi kısılırsa ülkenin sesi kısılır.

İki haftadır yaşadıklarımız unutuldu mu? Türkiye, gerçekler konuşulmadığı için, yerinde ve vaktinde gereken tartışmalar yürekle yapılmadığı iktisadını büyük bir krize soktu. Yüzmilyarlarca Dolar ulusal gelirden oldu, bir o kadar borca battı, milyonlarca işsiz üretti, rezervinin hesabını kaçırdı, ulusal parası prestij kaybetti. Bütün bunlar, açık tartışma yapılamadığı için ve eleştireler, yol gösterenler ihanetle, dış güçlerin adamı olmakla suçlandığı için oldu. Artık, Basra harab olduktan sonra, geleceğimizi dış güçlerin geleceğinde görmeye başladık, ne yarar.

İktisatta olan şeyi, demokraside ve hukukta da mı yaşamak gerekiyor? İlla oralarda da mı rezervlerin eksiye düşmesi gerekiyor?

Bülent Arınç’ı istifaya zorlayan olaylar zinciri Türkiye ismine tatsız bir manzaradır. Cüret kırıcı ve acı bir örnektir. Ortadaki tablo, ıslahat arayan bir iktidarın ıslahatın r’sinden bahseden bir isme tahammül edememesinden ibarettir. Bundan gayrı kim şaaşalı değişim kelamlarına değer verir? Kim, ağzını açıp da bir cümle fikrini söylemeye yürek edebilir?

Karar