Devlet Bahçeli’nin dün partisinin küme toplantısında yaptığı konuşmayı izlerken insanın gözü ister istemez takvime kayıyor.

2020 yılındayız ve hala bu türlü bir konuşma izleyebiliyoruz.

Bahçeli, Arınç’a “Çarpıklık, ahmaklık, ihanete yataklık”, Davutoğlu’na “İşbirlikçi ve iradesiz Serok Ahmet”, İmamoğlu’na “Laçka, gafilce, kendini bilmez, virüs kadar tehlikeli” dedikten sonra bütün iltifat haklarını ise cinayete azmettirmekten 20 yıl mahpus yatıp afla özgür kalan, daha geçen ay tekrar bir cinayeti azmettirmekten 18 yıl mahpus cezası almış, ana muhalefet önderini açıkça tehdit etmiş Çakıcı için kullandı.

Bir de üstüne, haklarında şimdi rastgele bir mahkeme kararı olmayan Kavala ve Demirtaş’la ilgili kelamları yüzünden Arınç’ı hatalıyı övmekle suçladı.

Devleti en çok düşünenlerin devletin prestijini yerle bir ettiği, bekamızdan en çok kaygı edenlerin bekamızı en fazla zora düşürdüğü vakitlerden, “hukukta ıslahatı boş verin, standart devlet yerinde kalsın yeter” dedirten günlerden geçiyoruz.

Lakin Bahçeli’nin konuşmasının ortada kalan, dikkat çekmeyen temel şu cümlesi üzerinde daha fazla kara kara düşünmeyi hak ediyor:

“Sayın Arınç nereye varmak, ne yapmak istiyorsun? Aslına mı çekiyorsun, jenerasyonuna mi özeniyorsun? Nedir seni teröristlere sempatiyle baktıran?”

“Aslına mı çekiyorsun, jenerasyonuna mi özeniyorsun?” cümleleriyle neyi ima ettiği malum.

Arınç’ın siyasi çıkışını kökenlerine bağlıyor.

Bir rivayete nazaran Arınç’ın ataları Bitlis Ahlat’tan Manisa’ya göçmüş Kürt bir aile. Ergun Poyraz’ın 2000’lerde ulusalcıların elinden düşürmediği kitaplarına nazaran de Yahudi.

Bahçeli, birinci defa siyasi halleri etnik kökenle izah etmiyor.

Şimdi Cumhur İttifakı İlah Dağları’nda bir kum tanesi bile değilken, sık sık Erdoğan’ın yanlış siyasetlerini “Potomya”lılığına bağlardı, hatta tahlil süreci periyodunda bir defasında “sen Gürcü, eşin Arap, Bilal ne o zaman” diye bile sormuştu.

İlgilerin ısındığı ancak Cumhur İttifakı’nın da şimdi kurulmadığı 2018’de, Danıştay’ın Andımız’ı tekrar özgür bırakan kararını eleştiren Bekir Bozdağ için de şöyle demişti:

“Sayın Bozdağ Kürdüm, özgürüm diyebilir. Lisanını tutan yoktur. Sus otur yerine diyen de yoktur. Buyursun, mizaç ve meşrebine müzahir değerlendirmesini yapsın. Türk milleti kendisini en hoş ve yüksek mevkilere taşımıştır. Fakat kendisi Türk milletini düşürmeyi aklından geçirmesin Andımızı fıtrat ve köküne uygun okumak isteyen varsa kendi bilir. Lakin Türk milletinin Andına kimse karışmasın, hiç kimse ortalığı karıştırmasın. PKK’lıyım, bölücüyüm, Kürdistan için çalışırım diyen varsa cezası aşikardır, sonuçlarına katlanacaktır. Uyarıyorum, Sayın Bozdağ buna çok dikkat etsin. 81 vilayette basın açıklaması yapan malum bir sendikanın lideri da durum muhasebesi ve özeleştiriyi yapacak ulusallığı göstersin.”

Lakin bu ağır kelamları söylediği vakitlerde Erdoğan’dan sert karşılıklar da almıştı. Erdoğan, Bozdağ’a sahip çıkmıştı.

Fakat iki yıl sonra bugün ne Erdoğan ne de AK Parti’den bir ilçe gençlik kolları lideri bile Arınç’ın “aslı ve nesli”ne yapılan bu tuhaf göndermeye bir şey diyemeyecek.

2009’da, 2014’de hatta 2018’de söylendiğinde ırkçılık olarak ayıplanacak bu konuşma 2020 yılında söyleyenin yanına kar kalacak.

Zira artık bu o kadar da ayıp değil.

Bugün AK Partililerin çoğunluğu kendilerini, çok daha “büyük ve kutlu” bir davada müttefikleri olan Bahçeli’ye, AK Parti’yi kuran üç bireyden biri olan Arınç’tan daha yakın hissediyor.

Hatta 25 yıl Ankara’yı yönetmiş Melih Gökçek, Bahçeli’nin bu kelamlarını paylaştı, “Merak ettim, Arınç’ın aslı ne jenerasyonu ne” diye sordu.

Bunu yalnızca “parsel parsel arsa” tartışmasından kalan kiniyle de yapmıyor muhtemelen.

Hakikaten de Bahçeli üzere düşünüyor.

Ve yalnız değil.

Yalnız olmadığını anlamak için İmamoğlu’nun Pontusluğu ve Rumluğu üzerine son bir yılda AK Parti cenahında edilen lafları, yazılan yazıları hatırlamak bile kafi.

Daha beş yıl evvel milliyetçiliği ayaklarının altına aldığını söyleyen AK Parti’nin bakanlarından, milletvekillerinden, Cumhurbaşkanı’na en yakın isimlerden “Fıtrat değişir sanma bu kan yeniden o kandır” ,“Rabbim Türk’ün şanını yüceltsin” üzere kelamlar duymak artık hiç şaşırtan değil.

Bir vakitlerin İslamcılarının milliyetçilik ve kavmiyetçiliğe karşı hassasiyetlerinden geriye pek bir şey kalmadı.

Artık kimse Babanzade Ahmet Naim’in “İslam’da Kavmiyetçilik Yoktur” risalesini hatırlamıyor.

90’larda İslami kesitin en ileri, demokrat mecmuaları olan Girişim’i, Yeni Zemin’i çıkarmış Mehmet Metiner’in Çakıcı’nın Kılıçdaroğlu’na aleni tehdidini tevil edecek hale gelmesi yalnızca ona has bir savrulma değil.

AK Parti’ye yakın entelektüellerin ve tabanının çok değerli bir kesiti Cumhur İttifakı mühletince milliyetçileşti, devletçileşti, bir kısmı da bunun doğal sonucu olarak MHP’lileşti.

Devletin sahibi olmak, terörle gayret, dışarıdaki operasyonlar, laik, liberal ve sol düşmanlığı bu telaffuzun gücünü artırdı.

Küçük ortak olmasına karşın MHP baskın ve sert ideolojisiyle daha muğlak, köşesiz bir ideolojik çerçeve üzerine konseyi AK Partilileri içine yanlışsız çekti, çekiyor.

Lakin temel kayışı zati sayılar anlatıyor.

31 Mart 2019 lokal seçim sonuçları görüntüyü net biçimde ortaya koymuştu.

MHP, Cumhur İttifakı kapsamında olmayan vilayetlerden Erzincan, Karaman, Amasya, Çankırı, Kastamonu, Karabük, Bartın, Kütahya ve Bayburt’ta belediye başkanlıklarını AK Partili adaylara karşı kazandı.

2014 yılında bu vilayetlerden yalnızca Bartın ve Karabük MHP’nin elindeydi.

AK Parti’nin kalesi olan Rize’de bile MHP, Çayeli, İkizdere ve Derepazarı üzere ilçelerde başkanlıkları AK Partili adaylara karşı, eski AK Partili adaylarla kazanabildi.

MHP, AK Parti’ye ders vermek isteyen, bir nedenle küsen seçmenin çok rahat gidebildiği bir parti haline geldi.

Oy oranı yüzde 10’ların biraz üzerindeyken, içinden yüzde 10’u aşan Uygun Parti üzere bir parti çıkmasından sonra bile hala MHP’nin yüzde 10’larda kalabilmesini tahminen matematik açıklamıyor ancak AK Parti’den kayan bu oylar açıklıyor.

Artık AK Parti ve MHP ortak bir seçmen havuzuna sahipler. Bu iki seçmen kitlesi daha ideolojik olanlar dışında birbirine benzeşiyor. Doğal ki bunun kazananı da daha geniş bir havuzda yüzmeye başlayan MHP oluyor.

Ekonomik krize, Gelecek ve DEVA partilerine karşın, hala Cumhur İttifakı’nın neredeyse bütün anketlerde yüzde 45-48 bandında kalmasının sırrı da burada saklı.

AK Parti’den kopan oyların bir kısmı MHP’ye gidiyor.

ADHOC araştırmadan Ulaş Tol, Perspektif sitesindeki yazısında bunu şöyle açıklıyor:

“Evet AK Parti’de düşüş var fakat hâlâ Cumhur İttifakı’nın oyu %45-48 bandında (hatta kimi şirketler daha da yüksek buluyor). Bir öbür deyişle, AK Parti çoğunluk gücünü kaybetti ancak hâlâ açık orta birinci parti…Kopuş dinamiğinde başka bir değişik durum ise AK Parti ve MHP’nin oy kaybı toplamının Cumhur İttifakı oy kaybından daha fazla olması ve MHP’nin oy oranında değerli bir değişim olmaması. Bunun sebebinin AK Parti’den kopan bölümlerin bir kısmının ya da rahatsız olup da kopuş eşiğinde olanların, bahsettiğimiz adressizlik sendromu nedeniyle, aslında içerden gördüğü MHP’ye yönelmesi. AK Parti’den yola çıkıp MHP’de mola veren (kalıcı olmadığı söylenebilecek) bu oylar sayesinde, MHP, kendisi de değerli bir oy kaybetme eğilimine girmiş olmasına rağmen, şimdi oy oranlarını koruma ediyor.”

Bu, Cumhur İttifakı halindeyken olan akış.

Ya MHP, Cumhur İttifakı’ndan ayrılırsa ve bu ayrılığın sebebi Demirtaş, Kavala, Kürt sıkıntısı üzere bir milliyetçi hassasiyetlere dokunan bir mevzu olursa, son beş yıldaki propagandayla MHP’lileşmiş, milliyetçileşmiş AK Parti seçmeninin bir kısmı kimi seçer?

Aslında Erdoğan ve Abdülhamit Gül’ün ıslahat çıkışları için bir ön açma olabilecek Arınç’ın konuşmasına AK Parti cephesinden, kitlesinden, trollerinden, gazetecilerden gelen sert refleks bu hususta bir fikir veriyor.

Yani MHP’ye olan mecburiyet yalnızca matematiksel bir ittifak mecburiyeti değil, tıpkı vakitte kopuşun maliyetinin daha büyük olmasından duyulan telaştan de kaynaklanan bir mecburiyet.

AK Partililik uzun müddettir artık AK Parti seçmenini kesmiyor.
O yüzden pek birçok kendisini AK Partili değil, Reisçi olarak tanımlıyor. MHP bu Reisçiliğin hislerine daha iyi hitap eden bir parti.

MHP’nin temsil ettiği milliyetçi devletçilik, yabancılara ve farklılıklara düşmanlık bu ülkedeki fabrika ayarımıza çok yakın bir konum.

“Gavur”a karşı hınç duygusu, bölünme korkusu, devlete çok sadakat, ataerkillik neredeyse içgüdüsel siyasi durumlar.

AK Parti kitlesinin de uzun yıllar törpüledikleri bu ‘hasletleri’ son beş yılda gelişti, daha baskın hale geldi.

Yani AK Parti, kendi kendine yarattığı bu çok milliyetçi, devletçi, güvenlikçi, içe kapanmacı telaffuzun esiri haline gelmiş durumda.

Tahminen de esiri demek artık gerçek değil, artık AK Parti bu türlü bir parti. Hatta AK Parti bile değil, AK Parti seçmeni bu türlü bir seçmen.

Erdoğan’ın “şimdi ıslahata dönüyoruz”, “şimdi tekrar geleceğimizi Avrupa’da görüyoruz” pragmatizmini bile kaldıramayacak, onunla birlikte hareket etmesi her geçen gün zorlaşan bir katılaşma içinde AK Parti kitlesi.

Yani AK Parti artık, 2001’de Arınç’ın kurucusu olduğu parti değil. AK Partililer de ona oy verip, Meclis’e gönderen birebir seçmenler değil.

Bir organize hata örgütü önderinin gün çok övülmesinden, insanların kökeni üzerinden siyasi tahliller yapılmasından o kadar da rahatsız olmayan, bunu daha büyük kutsal ve ulusal davalar için rahatça meşrulaştırabilen, her türlü itirazı susturulması gereken fitne olarak gören insanların çoğunlukta olduğu bir parti artık AK Parti.

Arınç, AK Parti içinde, eski AK Parti’yi temsil eden son isimlerden biriydi.

Dün hatıratı ve verdiği röportajlarda AK Parti’nin devletleşmesini, milliyetçileşmesini ve Kürt siyasetini eleştirdiği için disipline sevk edilen eski Diyarbakır milletvekili İhsan Arslan da o kurucu bedelleri temsil eden isimlerden biriydi.

İkisinin de ısrarla parti içinde kalma, itirazlarını içeriden lisanlandırma eforunun ne kadar beyhude olduğu son olaylarla birlikte ortaya çıktı.

Artık içeride ikisinin tenkitlerini dinleyecek hatta anlayacak pek kimse kalmadı, fikirleri muhtemelen demode bulunuyor.

Tahminen Arınç, Cumhurbaşkanlığı istişare şurasından istifa ederken AK Parti’den istifa etmediğinin altını çizdi fakat AK Parti esasen çoktan o ve başka kurucularından istifa etmişti.

Partinin kurucuları için bunu kabul etmek kolay değil lakin artık Arınç’a değil, Bahçeli’ye yakın bir AK Parti var.

Karar