TANER AY

Belmondo, Alain Delon ile Brigitte Bardot çocukluk ve gençlik arkadaşlarımızdı. Onlarla daima karanlık salonlarda buluşurduk. Ancak, yıllar, hazan yapraklarının savruluşu üzere bir bir arkamıza düşerken, evvel o büyülü salonlarımız yok oldular. Sahi, Şaşkınbakkal’daki Atlantik’i, Küçükyalı’daki ’63’ü, Bostancı’daki Deniz’i yahut Kızıltoprak’taki Kent’i anımsayan kaç kişi kaldı? Onların yerlerine çoktan apartmanlar ve mağazalar konduruldu. Hepimiz, artık sıranın perdedeki arkadaşlarımıza geldiğinin farkındaydık ancak, Belmondo’yu duyana kadar da bunu kabullenmemiştik…

6 Eylül 2021’de yaşama veda eden Belmondo, Sicilya asıllı heykeltraş bir babanın ve dansçı bir annenin oğluydu. Ailenin dostları ortasında Albert Camus de vardı. Bébel, kız kardeşi Muriél’in tersine, vereme yakalanana kadar sanatla hiç ilgilenmedi. Kalecilik ve boksörlük yaptı.

Hastalanıp futbolu ve boksu bırakmak zorunda kaldığındaysa, kahırdan ruhundaki sanatçıyı keşfetti. Serseri Âşıklar’dan evvel on sinemada oynamıştı lakin, bu sefer Godard ona ömrü boyunca bir daha kurtulamayacağı Michel Poiccard kimliğini vermişti. Serseri Âşıklar’dan sonra kimi oynarsa oynasın, artık daima Michel Poiccard oluyordu. Şayet kırık burnunun câzibesi olmasaydı, eminim perdedeki bu kadar fazla Michael Poiccard’a tahammül edilemezdi.

Belmondo’nun cenaze merasimini televizyondan izlerken, aklım daima en sevdiğim Bébel sinemalarının hangileri olduğundaydı. Serseri Âşıklar’dan sonra aklıma birinci gelenler Rio Macerası, Şirin Haydut, Büyük Reis, Borsalino, Hırsızlar ve Bitmeyen Kin oldu. Biliyorum, kimileri da, “Peki ya, Çılgın Pierrot?” diyecek. Lakin, Godard’ın Çılgın Pierrot’sunu bir türlü sevemedim. Zira, başı sonu bilinmeyen kaotik bir akışı vardı. Güya deneysel bir sinema üzereydi; ‘pop art’ renklerine karşılıklarını Godard’dan öbür kimsenin bilemeyeceği sembolik manalar yüklenmiş, çizgi romandan fotoğraf sanatına ve sinema tarihinden müziğe kadar her alana saçma imajlar eşliğinde göndermeler yapılmıştı. Aklımda yalnızca Pierrot’nun yüzünü maviye boyadıktan sonra vücuduna sardığı dinamit lokumlarını patlatarak intihar ettiği sahne kaldı.

PARİZYEN SEBERG’İ EFSUNLAYAN KARAKTER

Sahi, bir de Michael Poiccard’ın perdedeki unutulmaz bayanları var. Elbette birinci akla gelen Serseri Âşıklar’daki Patricia Franchini olacaktır. Nedensiz hüzünlere pek bayılan her Parizyen bayan üzere Patricia da biraz meczup ve biraz hafif meşreptir. Bir oğlan çocuğununki üzere kısacık kesilmiş saçlar en fazla ona yakışır. Champs-Élysées’ye çıktığında, şâyet üzerinde Levi’s 501 pantolon yoksa, içi boş bir şarap kadehine benzeyeceğini bilir. Ayaklarında Babet ayakkabılar olmazsa, olmaz.

Sokaktaki tercihi, hem kaşmir üzere yumuşacık olacak ve hem de biraz transparan görünecek tişörtlerdir. Bunu da sokağa çıkarken sutyen takmadığı için ister. Meskendeki tercihiyse düğmelerinin hepsini ilikleyemeyeceği bol gömleklerdir. Erkeğini en fazla bu kıyafetiyle tahrik eder.

Yatağa attığı adam Michael Poiccard üzere öpüşemiyorsa, sevişmenin onun için hiçbir manası yoktur. Yanılmadınız, Patricia Franchini, Jean Seberg’dir. Pekala ya, Catherine Deneuve’a ne denir?

Serseri Âşıklar’ın çift isimli Belmando’su nasıl Parizyen Jean Seberg’i efsunlamışsa, bir Truffaut klâsiği olan Evlenmekten Korkmuyorum’un çift isimli Catherine Deneuve’u da salak Lois Mahé’yi o denli efsunlayacaktır. Belmando’nun Lois Mahé’si biraz Michel Poiccard havalarındaydı fakat, bu serserinin Truffaut’nun idaresindeki Catherine Deneuveu’a iki numara küçük geleceği de muhakkaktı…

Karar