Milyonlarca işçiyi yakından ilgilendiren emsal niteliğindeki karar Yargıtay 9. Hukuk Dairesi'nden geldi.
Üniversitenin tıp fakültesi yemekhanesinde taşeron firma bünyesinde çalışan şef garson, yemek ihalesini yeni bir taşeron firmanın almasıyla işten çıkarıldı. İş Mahkemesi'nin yolunu tutan şef garson, işine rastgele bir sebep bildirilmeksizin ve ihbar öneline uyulmaksızın son verildiğini, laflı alarak yemek hizmeti ihalesini yeni bir şirketin aldığını ve bu şirketin kendisiyle çalışmak istemediğini söylediklerini lisana getirdi.
Yeni şirketin eski şirkete ilişkin tüm mutfak ve servis materyallerini devir aldığını, bu durumun bu iki şirketin aslında birlikte hareket eden ve birbirinin devamı olan, aralarında organik bir bağ olan şirketler olduğunu gösterdiğini öne sürdü. Davacı personel, bu iki şirket üzerinde asıl patron statüsünde davalı üniversitenin olduğunu söyledi.
Fazla mesai ve haftalık müsde günlerinde çalışmalarının karşılığının ödenmediğini, diyaneti ve ulusal bayramlarda kesintisiz olarak çalıştırılan davacının bu çalışmalarının fiyatını de alamadığını, yıllık müsde kullandırılmadığını ve karşılığının ödenmediğini ileri sürerek, kıdem tazminatı, ihbar tazminatı, yıllık müsde fiyatı, fazla çalışma fiyatı ile ulusal bayram ve umum tatil fiyatının davalılardan öğrenimini istedi. Davalı rektörlük ve yemek firmaları, davanın reddini istedi. Duruşma, davanın kabulüne hükmetti. Kararı rektörlük temyiz etti.
YARGITAY DEVREYE GİRDİ
Fazla mesai konusunda taraflar arasında uyuşmazlık bulunduğuna dikkat çeken Yargıtay 9. Hukuk Dairesi, fazla mesainin hangi kurallarda gerçekleşeceğini şöyle izah etti:
“Bir emekçinin günde en fazla fiilen 14 st çalışabileceğinin kabulü gerekir. Bu durumda 24 st çalışıp 24 st dinlenme adabıyla yapılan çalışmalarda bir hafta 3 gün başka hafta ise 4 gün çalışma yapılacağından, yasa kararı yeterince, haftalık alışılagelmiş çalışma vadesi dolmamış olsa dahi günlük 11 sti aşan çalışmalar fazla çalışma sayılmaktadır. Bu çalışma sisteminde personel birinci bir hafta (3×3=) 9 st takip eden hafta ise (4×3=) 12 st fazla çalışma yapmış sayılmalıdır. Çalışma biçiminin 24 st mesai 48 st dinlenme biçiminde olduğu durumlarda ise, personel bir numara hafta 3 gün 2. ve üçüncü haftalar 2 gün dördüncü hafta yeniden 3 gün çalışacağından, birinci hafta (3×3=) 9 st, 2. ve üçüncü haftalarda (2×3=) 6 st, dördüncü hafta ise tekrar (3×3=) 9 st fazla çalışmış sayılacaktır. 1475 sayılı evvelki İş Yasasında günlük 11 sti aşan çalışmaların fazla çalışma sayılacağına ait bir karar bulunmadığından, laf konusu Yasanın yürürlükte olduğu periyotta gerçekleşen, 24 st çalışıp 48 st dinlenme yöntemiyle yapılan çalışmalarda, haftalık 45 stlik alışılagelmiş çalışma vadesinden fazla çalışma yapılması mümkün olmadığından, emekçinin fazla çalışma yaptığının kabulü mümkün değildir. Gelgelelim değinilen yasa devrinde gerçekleşen 24 st mesai 24 st dinlenme yoluyla yapılan çalışmalarda, 4 gün çalışılan haftalarda (4×14=) 56 st çalışma yapılacağından, yalnızca bu haftalarda personelin haftalık (56-45=) 11 st fazla çalışma yaptığının kabulü gerekir.”
'FAZLA MESAİ SON FIYATTAN HESAPLANMAYACAK'
Yargıtay 9. Hukuk Dairesi, emsal nitelikteki kararında, fazla mesai fiyatlarının çalışmanın gerçekleştirildiği devirde personele verilen fiyatlar üzerinden hesaplanması gerektiği belirtildi. Kararda şöyle denildi:
“4857 sayılı İş Kanununun 41'inci hususunun 2. fıkrası uyarınca, fazla çalışma st fiyatı, sıradan çalışma st fiyatının yüzde elli fazlasıdır. Personele fazla çalışma yaptığı stler için olağan çalışma fiyatı ödenmişse, yalnızca kalan yüzde elli kısmı ödenir. Kanunda öngörülen yüzde elli ziyadesiyle ödeme kuralı nispi emredici niteliktedir. Tarafların akitle bunun altında bir nispet belirlemeleri mümkün değilse de, daha yüksek bir orantı tespiti imkanlıdır. Fazla çalışma fiyatının son fiyata nazaran hesaplanması gerçek olmayıp, ilişkin olduğu devir fiyatıyla hesaplanması gerekir. Bu durumda fazla çalışma fiyatlarının hesabı için personelin son fiyatının bilinmesi ehil olmaz. İstek konusu periyotlar açısından da fiyat ölçülerinin tespit edilmesi gerekir. Çalışanın geçmiş periyotlara ilişkin fiyatının belirlenememesi halinde, bilinen fiyatın taban fiyata nispeti yapılarak buna nazaran tespiti gerekir. Fakat çalışanın iş konumunda çalıştığı vade içinde terfi ederek çeşitli unvanlar alması yahut son periyotlarda toplu iş kontratından yararlanılması üzere durumlarda, meslek kuruluşundan bilinmeyen devirler için fiyat araştırması yapılmalı ve belgedeki öbür delillerle birlikte değerlendirmeye tabi tutularak bir karar verilmelidir. Somut uyuşmazlıkta, belgede yan alan imzasız fiyat bordrolarında geçen fazla mesai tahakkuklarının bankaya ödenip ödenmediği araştırılmadan ve ödenmişse mahsup hususu düşünülmeksizin karar verilmesi kusurludur. Duruşma kararının bozulmasına oy birliği ile karar verilmiştir.”
Karar
