Edirne Cezaevi’nde tutuklu bulunan eski HDP Eş Genel Lideri Selahattin Demirtaş, gazeteci Ruşen Çakır’ın soruları üzerinden Medyascope’a verdiği röportaja gelen reaksiyonlar üzerine bir kıymetlendirme yazısı kaleme aldı. Demirtaş, “Bana Aybüke Öğretmen’in konutuna git, şehitlerin meskenine git diyerek kuru hamaset yapanlara şunu söylemek isterim; elbette giderim kardeşim, hepsinin konutuna giderim. Zira ben, ayırım gözetmeksizin, her acıyı yüreğimde hissediyorum” dedi.

Demirtaş’ın yazısının tam metni şöyle:

Geçtiğimiz günlerde Ruşen Çakır’ın avukatlarım aracılığıyla ilettiği sorulardan birine verdiğim, siyasette ahlaki ve insani duruşun ehemmiyetine dikkat çekmek dışında bir gaye taşımayan cevap sonrasında yaşanan tartışmaları, kısıtlı imkanlarla da olsa takip etmeye çalıştım. Herkes kendi durduğu noktadan bakarak fikirlerini lisana getirdi, getiriyor. Elbette her görüşe, her tenkide hürmetle yaklaşarak bunları manaya gayreti göstermeliyiz.

“AHLAKİ YAKLAŞIMIMI TABIR ETTİM”

Bildirilerimin altında siyasi komplo ya da bir ittifak arayışı bulmaya çalışanların yaratıcı (!) teorilerini ciddiye almadığımı belirtmek isterim. Bu minvalde söylenen, yazılıp çizilen kanıların bir teki bile gerçeği yansıtmıyor. Benim söz ettiğim şey çok kolaydı: İnsan kimliğimizi siyasetçi kimliğimize kurban etmeyelim. Birbirimizi gerçek anlayalım ki eleştireceksek hakikat eleştirelim, halkın problemlerine tahlil bulalım. Ve elbette kutuplaşmayı, toplumsal ayrışmayı önleyelim.

Ben hapisteyim. Zulme ve adaletsizliğe karşı burada uğraş ediyorum. Mahpusta olduğum için teklifim natürel ki bir faraziye üzerine kurulmuştu. Dışarıdaki siyasetçiler, nasıl davranacaklarına kendileri karar verir elbette. Ben yalnızca kendi ahlaki yaklaşımımı söz ettim ve bunun çok kıymetli olduğunu düşünüyorum. Asıl işi konuşmak ve diyalog kurmak olan siyasetçilerin, iktidarın yaydığı endişe sebebiyle birbirileriyle konuşamaması utanç verici olurdu herhalde. Şayet o denli bir şey varsa da dilerim dehşetlere teslim olan siyasetin yerini yürek ve feraset alır. Verdiğim örnek de ilgi cazip bir örnek olması nedeniyle kıymetliydi. Yoksa ayırım gözetmeksizin tüm siyasi önderlerle konuşmak, onları da dinlemek istediğimi söyledim esasen o röportajda.

“HALKIN ÇOĞUNLUĞUNUN BENİ ANLADIĞINI HİSSEDİYORUM”

Halkın bu denli can alıcı, yakıcı sorunu varken ve bu meseleler acil tahlil beklerken siyasetçilerin vazifesi birbirlerine laf yetiştirmek, hamasette üste çıkmaya çalışmak olamaz herhalde. Hangi siyasetçinin başkasına daha iyi laf attığı yahut üste çıkanın kazandığı bir müsabaka programında değiliz. Gerçek hayattayız. Ve bu gerçek hayatta beşerler aç, işsiz, perişan durumda. Baskılardan nefes alamaz hale geliyor, boğuluyorlar. Özgürlük, demokrasi, barış, ekonomik refah ve yaşanabilir bir tabiat istiyorlar.

Gençlerin yüzde 75’inin Türkiye’yi terk etmek istediği bir noktaya gelindi. Ülkelerinden, vatanlarından umutlarını kesmiş koca bir kuşak karanlığa gömüldü. Açlıktan ve yoksulluktan ötürü insanlarımız intihar ediyor. Bayanlar ve çocuklar tecavüzle, katliamla karşı karşıyalar. Tabiat katliamları sürat kesmiyor. Çatışmalardan ötürü Türkiye’nin dört bir yanına hala cenazeler geliyor. Dış siyasette tek enstrüman haline gelen militerleşme, yalnızlıktan öbür bir sonuç doğurmuyor. Böylesi kaotik bir ortamda özgürlük, demokrasi, barış, ekonomik refah ve yaşanabilir bir tabiat için umut verecek alternatifler yaratmak yerine birbirlerine laf yetiştiren siyasetçiler, yalnızca karamsarlığı beslemiş olurlar, öteki da bir sonuç yaratamazlar.

Ben, bu bu türlü gitmemeli demeye çalıştım yalnızca. Ahlaki temelden mahrum siyasetin çözümsüzlüğüne, diyalog ve insani duruş içermeyen pratiklerin yanlışlığına işaret etmek istedim. Anlatmaya çalıştığım şey ne kadar anlaşıldı, sözlerime ne kadar kıymet verildi, bunu vakit gösterecek. Ancak ben, halkın çoğunluğunun, vurguladığım eksende bir beklentide olduğunu, şu hapishane hücresinde bile hissedebiliyorum.

“ÖN YARGILARI BIRAKALIM”

Röportaj üzerine yapılan tartışmalarda dikkatimi en çok çeken şey, acıları kaşımaya çalışan yaklaşımlar oldu. Bu hüzünlü tavrın yarattığı sonuçları görmekten aciz siyasetçilerin halka bir yararı olamaz.

Hayatım boyunca ne benim ne de arkadaşlarımın tek bir insanın mevtinde de yaralanmasında da hissemiz yahut sorumluluğumuz olmadı. Bu tarafta yazılıp çizilen her şey ancak her şey büsbütün palavra, iftira ve algı operasyonudur. Tam aksine tek bir insan bile ömrünü yitirmesin diye, barış için gece gündüz yollarda olduk. Savaşı, çatışmaları bitirmek için inanılmaz bir efor sarf ettik. Barış için hayatları boyunca kılını bile kıpırdatmamış siyasetçiler bunun zorluğunu anlayamazlar. Silahların Türkiye’nin gündeminden büsbütün çıkması için elimizden gelen çabası gösterdik. Olmadı maalesef. Şimdi başaramadık. Bunun sorumlusunun kim olduğu tartışmasına girmeden, barış gayemiz doğrultusunda hala çalışıyoruz.

Ön yargılar ve dayatılan algılar bir kenara bırakılıp biraz kulak verilirse HDP’nin barış niyeti, barış isteği ve bundaki samimiyeti rahatlıkla görülebilir. Bizim yolumuz da formülümüz de silah ya da şiddet değil, yalnızca demokratik siyasettir. Bizim net duruşumuz budur.

“BÜTÜN ACILARI ANLAYALIM”

Bana Aybüke Öğretmen’in konutuna git, şehitlerin konutuna git diyerek kuru hamaset yapanlara şunu söylemek isterim; elbette giderim kardeşim, hepsinin meskenine giderim. Zira ben, ayırım gözetmeksizin, her acıyı yüreğimde hissediyorum. Siz ne sanıyorsunuz? İnsanız biz her şeyden evvel, insan. Bu kışkırtıcı, ayrıştırıcı, amaç gösteren lisan olmasaydı tüm acılı ailelere tek tek giderdik.

Hepiniz yaşanan acılara bu kadar hassassınız, mesela Ceylan Önkol’un annesine sarfiyat misiniz? Taybet Ana’nın ailesine? Uygar Yıldırım’ın ailesine pekala? Ya da Uğur Kaymaz’ın? Kemal Kurkut’un?

On yıllardır acılar içinde kıvranan Kürt’ün dramını, trajedisini yüreğinizde azıcık da olsa hisseder misiniz? Zilan Deresinde, Dersim’de katledilen on binlerce temiz çocuk ve bayanı, yakılan ve yıkılan 3 binden fazla köyün yüz binlerce mağdurunu, dışkı yedirilen Kürt’ü sahiden anlayabilir misiniz? 17 bin faili meçhulü ya da milyonlarca azap mağdurunu?

Sokak ortasında, herkesin gözü önünde katledilen milletvekilimiz Mehmet Sincar’ı ya da kaçırılıp azapla katledilen Vedat Aydın’ı bilir misiniz? Savaş uçaklarıyla katledilen Roboski köylülerini hatırlar mısınız? Ya da Sivas’ta yakılan canların acısını hissedebilir misiniz? Pekala Berkin Elvan’ın, Ali İsmail Korkmaz’ın, Abdullah Cömert’in, Ethem Sarısülük’ün, Hrant Dink’in acısını acıdan saymıyor musunuz? Bu acıların hiçbiri yaşanmamış üzere mi davranacaksınız? “Benim acım” diyerek “Başkasının acısı umurumda bile olmaz” yaklaşımıyla toplumsal barış sağlanabilir mi?

Ben Eren Bülbül’ün de Yasin Börü’nün de acısını bilirim. Askerin, polisin, sivilin, Kürt gençlerinin ve her canın kutsallığını ve ailelerinin tanımı imkansız acısını da bilirim. Bilmesem insanlığımdan eksilmiş olurum. Hepsi bu toprakların ortak acısı. Bizler hepimiz de bu toprakların insanlarıyız. Hasebiyle yalnızca bir kısmını sayabildiğim tüm bu acılar hepimizin ortak acısı. Bu acıları birlikte anlamalıyız.

Birbirimizin acılarını anlamak yerine acıları yarıştırmak, kaşımak, yok saymak, insanları kışkırtmak çok yanlıştır. Bu yanlışa düşmek yerine acılardan ders alarak hepimiz için güzel, hoş, huzurlu bir gelecek inşa etmeye çalışmak daha ahlaki, daha doğrudur. Herkesin birbirini anlamaya çalışması halinde, ortak bir geleceği birlikte var etmek çok daha kolay olacaktır.

Acılarda ortaklaşamayanlar ne sevinçlerde ortaklaşabilir ne de yarınlarda. Her şeye karşın oturup konuşmak, birbirini tanımaya, anlamaya çalışmak faziletli bir duruştur. Sıkıntıların diyalog ve müzakereyle tahliline katkı sunmak, her siyasetçinin asli ve ahlaki misyonudur.

Karar