İzmir Torbalı’da yaşayan bir kişi, 2014 yılında yüksek ateş şikayetiyle devlet hastanesine gitti. Muayene sonrası antibiyotik içeren iğne verilen müracaatçı, 6 gün sonra tekrar hastaneye giderek, reçete doğrultusunda bir hemşirenin kendisine iğne yaptığını ve sonrasında kalça bölgesinde ağır ağrı olduğunu tabir etti.
Bunun üzere öbür bir hastaneye yönlendirilen ve tetkikler yapılan kişinin, sağ ayak siyatik hududunda meydana gelen hasar nedeniyle “düşük ayak” olduğu tespit edildi. Müracaatçı, yaklaşık 15 gün tedavi görmesine karşın düzgünleşme olmaması üzerine tedavisine son verildi.
Yaklaşık bir yıl sonra ziyanlarının tazmini için yönetime başvuran kişi, olumsuz karşılık aldı. Bunun üzerine müracaatçı, yüzde 46 oranında çalışma gücünü kaybettiğini ileri sürerek, maddi ve manevi tazminat davası açtı.
Yargılamanın gerçekleştiği İzmir 1. Yönetim Mahkemesinde savunma yapan davalı yönetim, müracaatçıya birinci hastaneye geldiğinde iğne yapılmadığını, bireye daha sonra yapılan teşhis ve tedaviyle de ilgilerinin bulunmadığını ileri sürdü.
Dava kapsamında alınan isimli tıp raporunda da hastaya iğnenin ne vakit yapıldığı kaydının hastane tarafından tutulmadığı, iğnenin hemşire tarafından yapılmış kabul edilmesi halinde kelam konusu hasara yol açabileceği belirtildi lakin işçinin kusurlu olmadığı söz edildi.
Mahkeme, yargılama sonucu manevi tazminat talebinin kısmen kabulü, maddi tazminat talebinin ise reddine hükmetti. Bölge adliye mahkemesi ise hizmet kusurunun tespit edilmemesi nedeniyle manevi tazminat kararının da reddine hükmetti.
Bunun üzerine müracaatçı, tıbbi ihmal sonucu ziyana uğradığını belirterek, Anayasa Mahkemesine ferdî müracaat yaptı.
Başvuruyu kıymetlendiren Yüksek Mahkeme, Anayasa’nın 17’nci unsurunda belirtilen kişinin maddi ve manevi varlığını muhafaza hakkının ihlal edildiğine karar verdi. Kararın ayrıyeten tekrar yargılama yapılması için birinci derece mahkemesine gönderilmesine hükmedildi.
Yüksek Mahkeme kararın münasebetinde herkesin yaşama, maddi ve manevi varlığını muhafaza ve geliştirme hakkına sahip olduğu, insanın maddi ve manevi varlığının gelişmesi için gerekli koşulları hazırlamaya çalışmanın da devletin temel amaç ve misyonları ortasında bulunduğuna işaret etti.
Müracaatçının hastane acil servisine giderek muayene edildiği ve kendisine reçete verildiğinin sabit olduğu anlatılan kararda, buna rağmen hastane kayıtlarında müracaatçıya uygulanan tedavi ve saatiyle tedaviyi uygulayanın ismi ve soyadı kısmının boş bırakıldığı, hatta sonraki hasta kaydında da hiçbir bilginin yer almadığı bildirildi.
Tıbbi kayıtların, müracaatçı hakkında hangi tedavinin uygulandığını, bunun ehil şahıslarca yapılıp yapılmadığının tespitine ait elverişli nitelik taşımadığına işaret edilen kararda, mahkeme tarafından da hastane kayıtlarının yanlışsız tutulmamasının sonucu olarak manevi tazminat ödenmesine karar verildiği aktarıldı.
Bölge adliye mahkemesince ise tedavi kayıtlarının tutulmamasının hemşire ve sıhhat kuruluşunun sorumluluğuna ne tarafta tesir edeceğinin değerlendirmeyerek, isimli tıp raporunun karara temel alındığı belirtildi.
Hasta hakkında tutulan tüm tıbbi kayıtları saklama ve istendiğinde yetkili mercilerin incelemesine sunma yükümlülüğünün sıhhat kuruluşuna ilişkin olduğu tabir edilen kararda, “Netice prestijiyle yargısal süreç içinde müracaatçının asıllı argümanlarına karşı makul ve kâfi ölçüde cevap verilmemesi nedeniyle daire tarafından yapılan incelemenin tesirli yargısal sistem kurma yükümlülüğüne uygun bir nitelik taşımadığı belirlenmiştir.” sözüne yer verildi.
Müracaat konusu olayda Anayasa’nın 17’nci hususunun ihlal edildiği vurgulanan kararda, hastaya uygulanan tedaviye ait hasta belgesi tutulması sorumluluğunun yönetimde olduğu kaydedildi.
Kararda, “Somut bulgulara dayalı münasebet sunulmadığı ve müracaatçının buna ait itirazlarının karşılanmadığı kanaatine varılmıştır. Bu durumda, kamu makamlarının müracaat konusu olaydaki müspet yükümlülüklerini yerine getirmediği sonucuna ulaşılmıştır.” değerlendirmesi yer aldı.
Karar
