15 Temmuz darbe teşebbüsünün akabinde İstanbul 25. Ağır Ceza Duruşması’nda görülen ‘FETÖ’nün medya yapılanması davası’nda ‘silahlı terör örgütü üyeliği’ kabahatinden 6 yıl 3 ay mahpus cezasına çarptırılan, kontrollü özgürlük için başvuran ancak tahliye talebi reddedilen eski Vakit gazetesinin muhabiri Hanım Büşra Erdal, “kolejinde okumak ve gazetede çalışmaktan dışında ‘cemaat’ diye bilinen yapıyla münasebetinin olmadığını” savundu.
Erdal, tutukluluğundan itibaren bulunduğu Bakırköy Bayan Cezaevi’nin koğuşunda Fethullah Gülen’in yeğeninin koğuşta kendisine saldırdığını da sav etti.
Erdal’ın kamuoyuyla paylaştığı mektup özetle şöyle:
“Bakırköy Cezaevi’nde kalan son bayan gazeteci olarak 4 yıllık hapisliğin akabinde kendimi bir defa daha anlatmak ismine bu mektubu yazıyorum. Yargıtay, geçtiğimiz aylarda “FETÖ üyeliği” gerekçesiyle verilen 6 yıl 3 aylık mahpus cezamı onadı. Kontrollü özgürlük uygulamasıyla tahliye hakkımı kullanabilmem için geçmesi gereken 3 yıl 8 aylık mühlet dolduğu için de tahliye talebinde bulundum. Fakat Cezaevi Müdürlüğü “Örgütten ayrıldığına dair dairemize yazılı ya da kelamlı bir beyanda bulunmamıştır” diyerek tahliye talebimi reddetti.
Ben, 15 Temmuz darbe teşebbüsü üzere fecî bir hareketin gerçekliğini, kötülüğünü, acımasızlığını görmüş, o güne kadar “dini cemaat” bildiğim bu yapı ile fikirlerimi, yolumu ayırmıştım. Ve bu berbatlığı nasıl yapabildiler? Kendilerine inanan sıradan Anadolu insanını nasıl göz nazaran göre ateşe atabildiler? Bütün bunların üstüne nasıl hiçbir şey olmamış üzere devam edebiliyorlar?.. vs. Bu sorular ve yanıtları ile kendimi onlardan en uzağa koymuşken, işte o uzaklıktayken, dahi “Gülen” soyadlı birinin saldırısına uğradım, aşağılandım. Bu atağın benim için sembolik bir manası oldu.
“15 TEMMUZ’LA BİRLİKTE HAKİKATİ GÖRREBİLDİM”
Geçmişte “cemaat” diye bilinen bu yapı ile ilgim kolejinde okumak ve Vakit gazetesinde çalışmaktan öte olmadı. Bilhassa 90’ların ikinci yarısında farklı ömür stillerine, farklı görüşlere sahip sınıf arkadaşların, öğretmenlerin olduysa, Refah Partili gurbetçi çocuklarıyla dolu İzmir’de, İzmir’in renklerini taşıyan bir kolejde cemaati tanıdıysan ve sempati seviyesinde bir ait varsa art plandaki gizlenmiş berbatlığı göremiyorsun. Gün geliyor, sempatinin de tesiriyle çok, sorgusuz sualsiz bir halde bu yapıyı savunabiliyorsun. Benimkisi, o denli oldu. Lakin 15 Temmuz ile birlikte hakikati görebildim, niyetlerim değişti.
Bugün halâ “örgütten ayrılmadı” biçiminde bir iddiayı şahsıma hakaret olarak alıyorum. 15 Temmuz darbe teşebbüsünün, sonrasında ortaya çıkan gerçeklerin, itirafların, organize kaçışların üstüne hâlâ bağım devam etseydi, bu en başta özbenliğime, ailemin verdiği özsaygıma, babamın ben daha çocukken kurduğu çocuk kitaplığıma, okuduğum kitaplara, sevdiğim yazar/şairlere, demokrasi şuuruma, hayatımı manalandıran tüm pahalara ihanet olurdu. Bu, inancıma, kendime ihanet olurdu. Meslek hayatı “darbe karşıtlığı” üzerinden ilerlemiş bir gazeteci olarak savunduğum, yanında durduğum bu yapının darbeci çıkması, benim için şoke edici, utanç verici olmuştur.
Kullanılmanın, aptallığın en acı biçimini yaşamış, görmüş oldum. Bugün ne kadarının gerçek, ne kadarının gerçek dışı olduğunu bilmediğim birtakım kıymetli yargı süreçlerinde ben habercilik yaptığımı düşünürken, onlar haberlerim üzerinden birilerine kötülük yapmışlar. Her ne kadar bunun şuurunda değildiysem de hakkına girdiğim beşerler olduğunu görüyorum. Ve hayatımın geri kalanında bunlarla anılmak, bu yük benim büyük utancım olacak.
Bu ülkede bir utanç bırakarak kaçıp gittiler. Kara bir leke bırakıp kaçıp gittiler. Kandırıp kaçıp gittiler, kullanıp kaçıp gittiler. Ben ise gözaltı kararı çıktığı gün polise teslim oldum. 4 yıldır hapisteyim ve 8 aydır da tek başıma bir hücrede kalıyorum. 4 yıllık bu yalnızlıktan çok şey öğrendim ben, bu sessizlikten en birçoklarını…”
Karar
