Yaklaşık 1 ay boyunca Kovid-19’dan ötürü ağır bakımda yatan eşini kaybeden acılı koca, ona en son dokunan hekimin ellerini öpmek istedi. Bu talep karşısında gözyaşlarına boğulan hekim, hayatını kaybeden bayanın kızının tesellisiyle de ikinci bir şok yaşadı.

Antalya’da yaşayan 2 çocuk annesi Ayşe Sistemli, 4 Mart günü rahatsızlanarak Kepez Devlet Hastanesine başvurdu. Kovid-19 teşhisi konulan Sistemli, durumu kötüleşince ağır bakıma kaldırıldı. Yaklaşık 20 gün boyunca ağır bakımda Kovid-19 ile gayret eden Tertipli, tabiplerin tüm gayretlerine rağmen hayata gözlerini yumdu. Ailenin yanına gelen Düzenli’nin tabibi Ayça Gümüş, acı haberi ağlayarak ‘gözlerimden anlayın’ diyerek, oradan ayrıldı. Eşinin hayatını kaybettiğini anlayan Arif Nizamlı ile kızı Aksiyon Sistemli ise gözyaşlarına boğuldular.

“ONA EN SON SİZ DOKUNDUNUZ…”

Olaydan çabucak 2 saat sonrası ise Arif Nizamlı, hekimi görmek istediğini hastane sekreterine bildirdi. Ailenin yanına tekrar gelen Dr. Ayça Gümüş’ün gözlerine bakan acılı eş, ‘Ona en son siz dokundunuz, verin ellerinizi öpeyim hocam’ dedi. Gözyaşlarına boğulup olduğu yerde dona kalan Gümüş, bir sandalyeye oturarak ağlamaya devam etti. Bu sırada bir yandan annesinin acısını yaşayan Aksiyon Sistemli, hekimin yanına gelip onu teselli etmeye başladı. Gümüş, bu davranışlardan hayli etkilenirken, başka sıhhat çalışanları da olup biteni gözleri dolarak takip etti.

AİLE İKİNCİ KERE TABİBİ GÖRMEYE GELDİ

Dün ise Hareket Sistemli, Kepez Devlet Hastanesinde Dr. Ayça Gümüş’ün ziyaretine geldi. Birbirilerini gördükleri anda gözleri dolan Nizamlı ve Gümüş, 3 ay öncesini tekrar yaşadı, birbirilerine sarılıp gözyaşı döktü.

“ÖKSÜRMEKTEN KONUŞAMIYORDU”

Hayatını kaybeden Ayşe Düzenli’nin kızı Aksiyon Sistemli, yaşanan his yüklü süreç hakkında, “Öksürmekten konuşamıyordu. Son görüşmemiz de o olmuştu. Ağır bakımda uyanıktı. Tabip hanım çok riskli bir durumda olduğunu ve her an entübe edileceğini söylemişti. Sonraki gece de entübe edildi. Yaklaşık 20 gün entübede kalıp akabinde hayata veda etti” dedi.

“DOKTORUN GÖZLERİNİN İÇİNDE NE KADAR SAHİPLENDİĞİNİ GÖRDÜK”

Annesinin vefat ettiği gün babasıyla birlikte hastaneye geldiklerini söz eden Sistemli, o anları su sözlerle anlattı: “Babamla annem ortasında çok hoş bir eş bağlantısı vardı. Hekimimizin ve başka sıhhat gruplarının ne kadar emek sarf ettiğini, biz hastaneye gidip geldikçe gözlemledik. Hekimin gözlerinin içinde ne kadar sahiplendiğini, ne kadar muhafazaya çalıştığını gördük. Sahiplenilmişti annem burada.

Babam da son günlerinde onu göremediği, yanında olmayıp ellerini tutamadığı için bu aziz eller öpülür, nasıl bu türlü bir hak ödenir hissiyle yaptı. Annemin vefatının çabucak 1-2 saat sonrası çok his doluydu. Hekim hanım yanımıza geldiğinde çok makûs durumdaydı.

Ağlıyordu. Biz de ağlıyorduk. Lakin ben hayatımda birinci kez hastasını kaybedip de ağlayan bir hekim gördüm. Bu bizim için çok değerli ve pahalı. Evet, biz hastamızı kaybetmiştik, annemdi, çok acı lakin benim annemin yanında olamadığım, ellerinin tutamadığım, ona bakım yapamadığım günlerde; o ve takımı onunla ilgilendiler. Uyanık değildi lakin onunla onlar ilgilendi.

Şöyle de bir gerçek var ki, ondan medet, şifa bekleyen o kadar çok hasta var ki bencil olmamak lazım. Şayet tabip bizim hastamızla bu kadar makûs olduktan sonra gidip de öteki hastalarına şifa veremeyecekse ben tabi ki teselli etmek durumundayım. Biz kaybettik esasen. Bizim için yapılabilecek bir şey yok lakin başka hastaların şifa bekliyor olması çok kıymetliydi.”

“ŞU ANDA SIHHAT ORDUSU SAVAŞTA”

Sistemli, sıhhat çalışanlarına şiddet uygulanmasına reaksiyon göstererek, “1,5 yıldır önde çalışan sıhhat çalışanlarımız çok büyük emek sarf ettiler. Kimi şeyler yanlış gitmiş olabilir fakat bunları elbette konuşarak halledebileceğimizi düşünüyorum.

Şiddet bugüne kadar hiçbir şeyi çözmemiş ki; bugünden sonra çözsün. Şayet ordumuz savaşa girdiği vakit askerlerimize büyük itina gösterip o askerleri her türlü dayanağı sağlıyorsak, şuanda da sıhhat ordumuzun bir savaşta olduğunu düşünmeliyiz” sözlerini kullandı.

“SİZ BENİM GÖZLERİME BAKIN ANLAYIN”

O güne tekrar dönen Dr. Ayça Gümüş ise şunları söyledi: “Hastanın öldüğünün haberini veremedim. ‘Siz benim gözlerime bakın, anlayın’ dedim. Hasta yakını anlayıp çabucak yere oturdu. Ben hiçbir halde kimseyi görmek istemedim, zira çok etkilenmiştim. Çok zordu.

Sekreter hanım beni arayıp, hasta yakınlarının benimle görüşmek istediğini söyledi. Bu üzere durumlarda hasta yakınlarının benimle görüşme sebebi, hastanın neden kurtarılamadığı tarafında görüşmeydi. Şuana kadar yaşadıklarım daima böyleydi.

Gittiğimde hastanın eşi gözlerimin içine baktı ve ‘Verin o ellerinizi öpeyim, zira en son siz ona dokundunuz” dedi. Hasta yakının bu türlü bir şey demesi beni çok etkiledi. Orada sandalyeye oturup onlarla birlikte elimde olmadan ağlamaya başladım. Hastanın kızı beni, ‘içeride sizin hastalarınız var, lütfen güçlü olun’ diye teselli etti. Yaşayabileceği en büyük acı anında, beni teselli etmeye başladı.

Bu türlü bir şeyi beklemiyordum. Bu bende bir umut oldu. Hala bizim hastalara verdiğimiz bedeli gören, bizim hakikaten canla başla yapabileceğimiz her şeyi yaptığımızı bilen insanların olması beni umutlandırdı.”