Çocuk Vakfı bir “Doğu Türkistanlı çocuklar” raporu yayınladı. Raporun çabucak girişinde şu tespitler yer alıyor:
Çin Hükümeti bilhassa Doğu Türkistan’da doğum tedbire ve zorla kürtaj stratejisi uyguluyor. l 2016 yılında başlayan “aileden kopuş” siyaseti sürat kesmeden devam ediyor. l 1-3 yaş bebek, 3-6 yaş kümesi çocuklar için kamp merkezlerinde kaç çocuğun olduğu bilinmiyor. l Anne ve babaları “politik eğitim kampları”na götürülen çocuklar “sevgi dolu kalp”, “çocuk sığınma evi”, “mesleki eğitim merkezi” vb. kamplarda dış dünyayla irtibatı olmayacak halde tecrit ediliyor. Hem anne-baba hem de çocukları kampa alınanlar için “çifte alıkonulmuş aile” uygulaması giderek yaygınlaşıyor. l Çocukların öğretmenlere “anne” diye seslenmesi mecburî bir kural olarak uygulanıyor. l Pekin idaresi çocuklara askeri eğitim veriyor. l Çocuklara tek tipleştirici eğitim uygulanıyor. l Kamplarda alıkonan çocukların anadilleri ile eğitim almaları engelleniyor, mecburî olarak Çince öğretiliyor. l 2016 yılından bu yana Doğu Türkistan’daki “etnik ve kültürel soykırım” karşısında başta Birleşmiş Milletler’e bağlı örgütler olmak üzere, insan hakları savunucularının sesi duyulmuyor.
Çabucak anlaşılacağı üzere bu “çocuklardan başlayan” bir asimilasyon programı. Tam Çin kurnazlığına yakışan bir program. İleri yaşlarda kimlik oluştuğu için “dönüştürmek” yani “Çinlileştirmek” mümkün olmuyor, kolay olmuyor, onun için doğumdan sonra al ve yeni bir kimlik yükle.
Cengiz Aytmatov bunun Sovyet Rus modelini “mankurtlaştırma” olarak nitelemişti Gün Uzar Yüzyıl Olur romanında. Sonunda annesine bile ok atacak, kimliğini, hafızasını kaybetmiş tipler oluşturulmuştu… Bu programa nazaran çocuk ana lisanı olarak, –anne– dedirtilen Çinli bakıcının lisanını öğrenecek, Çin boyasına boyanacak… Yani yeni bir hafıza yüklenecek. Artık bu kuşaklardan sonra bir Doğu Türkistan şuuru, Türklük ve Müslümanlık şuuru olmayacak.
Artık gelelim bize… Bizde bir “Eski yurtlar, kadim kardeşler” hassasiyeti vardı. Yurtdışı Türkler ve Akraba Topluluklar Başkanlığı diye bir yapı da kelam konusu. Sovyetler dağıldıktan sonra hazırlıksız yakalanılmış olsa bile, tekrar de kıymetli adımlar atılmıştı.
Fakat Doğu Türkistan konusunda bir garip tutukluk sergileniyor. Özel bir durumu var Doğu Türkistan’ın. “Çin sömürgesi” Doğu Türkistan. Fakat bağımsızlık şuurunu kaybetmemiş, Çin’e gücü yetmese de içinde bağımsızlık şuurunu canlı tutmaya çalışan insanları var. Çin ise, bu halkı sömürge siyasetleri ile kimlik kaybına uğratmaya, orada bir “sorun kümesi” kalmasın diye şeytanın aklına gelmeyecek siyasetler icra etmeye devam ediyor.
Lakin Doğu Türkistanlılar, kimi ülkesini terk ederek Doğu Türkistan acısını dünyaya taşımaya muvaffak oldu. Başta ABD olmak üzere birçok Batı ve İslam ülkesi Çin ile ilgilerin bir yerine Doğu Türkistan sorgulamasını koydular. Türkiye’de de Doğu Türkistanlılar’ın önemli bir gayreti var acıyı ülke gündeminde tutmak için.
Lakin “milliyetçi ve muhafazakar iktidar”da Çin kelam konusu olunca bir tutukluk gözleniyor. Bu tutukluk kimi vakit bir duyarsızlık üslubunda ortaya çıkıyor. İktidar neredeyse Çin konusunda eli mahkum bir manzara sergiliyor.
Eli mahkumluğun en son örneği belirli ki “Çin aşısı” ile ilgili. Sıhhat Bakanı Fahrettin Koca, nasıl bir skandal niteliği taşıdığının farkında olmaksızın “Bugün ‘Çin aşısı nerede’ diye soranlar, dün Çin ile aramızdaki hassas mevzuları kaşıyarak bağlantılarımızı bozmaya çalışıyorlardı” deyiverdi.
Demek Doğu Türkistan gündemi ile Çin aşısı ortasında bir bağ var.
Sanki Doğu Türkistan gündemi ile Çin ile bağlantıların öbür hangi alanlarında münasebet bulunuyor?
“Hassas hususları kaşımayın” diyor Sıhhat Bakanı. Muhakkak ki “aşı diyete dönüşmüş” durumda. Çin aşı vermeyerek bizi terbiye etmeye çalışıyor.
Amerika’nın, İngiltere’nin, hangi saikle olursa olsun sahip çıktığı Doğu Türkistan’a biz sahip çıkamıyoruz.
Aşikâr ki Doğu Türkistan’lı çocukları Çin asimilasyon kamplarının elinden kurtaramazsak, 15-20 yıl sonra artık Doğu Türkistan’ın ismi kalmayacak. Aslında Çin “yeni sınır” manasına “Şincan eyaleti” diyor oraya.
Ne dersiniz Çin siyasetimiz onurlu bir siyaset mı?
Karar
