Birbirini kovalayan olayların birebir vakitte bir evvelkini unutturacak kadar keskin ve hayret verici olması Türkiye’nin üzerindeki soru-cevap yükünü azaltmıyor. Her yeni sav, tartışma yahut rayından çıkan icraat teşebbüsünün kopardığı fırtına, gibisi öbür bir belgeyi konuşulmaz kılıyorsa aksine bundan telaş duymak gerekir. İktidar için böyle… Peker’in ağır ithamları yeni bir gündem oluşturduğu için 128 milyar dolar rezerv kaybının gündemden düşmesi kimse için teselli olamaz. Veyahut da 128 milyar dolar gündeme geldiğinde Gara acısının sorgulanmaktan çıkması… Ya da Gara gündeme geldiği vakit o günlerde sürüp gitmekte olan Boğaziçi olayı, döviz kurunun patlaması, Merkez Bankası Başkanı’nın bir gece birden işten atılması ve siyasetin yargıya bitmek tükenmek baskısının türlü örneklerinin sessiz sedasız gündemden düşmesi… Yahut da meşhur pudra şekerinin toz olup uçması…

Ne uçtular, ne düştüler. Hepsi hâlâ yerinde duruyor. Zira hiçbiri izah edilemedi ve hepsi hâlâ karşılık bekliyor. Bu türlü olduğu için de baş karıştırmaya devam ediyor. İnsanların zihni bir sıkıntıdan ötekine koşturup dursa da geri döndüğünde hepsini bir ortada, sıraya dizilmiş olarak yine buluyor.

İktidar, ortaya yeni bir sorun çıktığında, evvelkileri münakaşa yükünden kurtulduğu için “hiç yoktan iyidir” diyemez. Zira ismi üzerinde iktidardır. Teker teker biriken sıkıntıların yükü ağırlık yapar, çözülecek olursa da iktidarı kanatlandırır. Bugün ise, birden fazla kendi ürettiği yahut üremesine mani olamadığı yahut da kriz haline geldikten sonra yönetemediği sorunlar nedeniyle iktidarın omuzundaki yük hayli ağırdır. Kriz idaresi bu türlü devam ederse daha da ağırlaşacaktır.

Kriz idaresi deyip geçilemez çünkü, açıkça görülüyor ki başta Cumhurbaşkanı Erdoğan olmak üzere iktidar takımları, mesaisinin kıymetli kısmını bir müddettir arka arda gelen sorunların bağlantısına ayrılmıştır. Tahliline değil iletişimine… Yanlış bir model; cumhurbaşkanı hükümet sistemi ve kontrolsüz, deneyimsiz bir sistem aralıksız sorun üretmekte ve ülke üzere iktidar da o sorunların peşinden sürüklenmektedir.

Hasebiyle, her tenkide, her soruna “dış güçler” yaftası yapıştırarak bir yere gidilemeyecek. Sorunlar galerisi tam da bu yanlış siyaset yüzünden doldu taştı. Gerçekle yüzleşmek yerine hamasete, sıkıntıları konuşmak yerine slogana müracaatın sonuçlarını yaşıyoruz. Geldiğimiz noktanın iktidar açısından özeti şudur: Bütün dünya her mazeretle Türkiye’ye kafayı takmıştır ve Türkiye’nin bundan kurtulması için de bu iktidara ve kesinlikle surette Erdoğan’a gereksinimi vardır. Rastgele bir sıkıntıda iktidardan açıklama, izahat, yüzleşme, araştırma, soruşturma isteyen bu özeti okusun, yerine otursun.

Mantık bu türlü olduğu ve öbür da yol kalmadığı içindir ki suçlanan siyasetçi kim olursa olsun, suçlama ne olursa olsun “Hedef devlettir” denilmektedir. Dünyanın hiçbir demokrasisinde bu türlü bir indirgeme, bu türlü bir özdeşlik olmaz, olamaz. Veya da iktisadı baş aşağı giden hiçbir demokrasi, “Karanlık güçler bize operasyon çekiyor” diye eli kolu bağlı seyre dalmaz.

Ayrıyeten, kaç sene geçecek de iktidar ülkeyi dış güçlerden, karanlık ellerden, lobilerden, şundan, bundan kurtaracak? Ve ayrıyeten düne kadar bir kesimi olduğumuz o dünya başımıza nasıl üşüştü ve onlar sabah akşam operasyon çekerken iktidar ne yapıyordu sanki?

Gerçekçi olmayan ve kendi içinde çelişkilerle dolu bir kıssanın her yeni krizde bir sefer daha tekrarlanması; krizin olmadığı az vakitlerde bile tekrar tekrar anlatılması artık mana taşımıyor. Başı sonu muhakkak bir kıssa, başı sonu karanlık ve karşılık bekleyen gerçek kıssaların yerini asla tutmuyor.

Can yakıcı sorulardan kaçıp, yerine vakitten, yerden, şahıstan kurumdan bağımsız gizemli öyküler anlatmanın sonu geldi artık.

Karar