Birebir günlere denk gelen iki olay, bir toplumsal yarayı sembolleştirme açısından titizlikle ele alınmayı hak ediyor. İki olay şu:

Üç Ak Parti milletvekili hem bedelli askerlik yapmış hem de milletvekilliği mşı almış. Bu hukuksuz bir uygulama. Hukuksuzluğu bilinerek yapılan bir uygulama. Ancak hukuksuzluğa yönelik bir “meşrulaştırma” düzeneği var ki, bu da son periyodun -ya da genelde insanoğlunun- içini rahatlatma aracı olarak devreye sokuluyor. “Tamam aldık lakin ne yaptık bir sorun bakalım. Biz o paraları TSK Güçlendirme Vakfı’na bağışladık.” Ne oldu, bir hukuksuzluk icra edildi lakin vicdanlar yıkandı.

Gibisi bir sürecin kimi bürokratların devletteki misyonları sebebiyle aldıkları mş dışında kimi idare heyetlerindeki temsilleri sebebiyle aldıkları huzur hakkında da gerçekleştiği açıklandı bu orta. Evet, sevgili bürokratımız idare şurasındaki temsilden bir fiyat almıştı almasına fakat bunu “Hayır işlerinde kullanmıştı.”

Bu bir savunma lisanı. Aşikâr ki kamuoyunda bu işte bir ahlaki sorun var kanti uyanmasından telaş ediliyor. Aşikâr ki beşerler hele şu salgın devrinde işsizlikten, ya da işyerinin çalışamıyor olmasından ötürü kıvranırken, konutuna ekmek götürme zahmeti yaşarken, bu türlü ballı mşlar alınmasının doğuracağı rahatsızlıktan tasa ediliyor.

Bir şey daha var, “meşruiyyet mekanizması”nı işletirken devreye sokulan “hayır işleri” üzere bir lisan, “Din dili”nin istismarı üzere bir berbatlığı daha ortaya çıkarıyor. Ve sonuçta “Bunlar malı götürürler, işi kamufle etmek için de bir hayır işleri kılıfı uydururlar” üzere bir ahlaki zf tüm topluluğun sırtına yükleniyor. Ondan da gelsin “Gençlerin dine yönelik sorgulamaları.”

İşin daha vahim tarafı var. Burada gündeme gelen sayılar, evet, taban fiyatın açlık sonunun altında olduğu bir ülkede yeniden de insanların öfkesini çekecek boyutta ancak, diyelim milyarlık ihalelerde bu türlü bir sistem işliyorsa, yani “Sana şu ballı ihaleyi verelim, şu yerin emsalini şu kadar artıralım, şu yere inşt müsdesi verelim, şu yapının kuralsızlığını görmezden gelelim, lakin sen de şu vakfa şu binayı yap, şu vakfa şu kadar öğrenci bursu ver, şuraya şu camiyi yap” üzere al-verler devreye giriyorsa, yani toplumun kul hakkından birilerine rant aktarıyor ve cami yaptırarak bu rantın “iç acısı” giderilmeye çalışılıyorsa, burada dinin de kullanıldığı çok makûs bir süreç vardır, hele bu sürecin başındakiler diğerlerine kazandırırken kendilerine de aldıkları hissesi, “hayır işleri” ile kamufle ediyorlarsa, ahlaksızlık içinde ahlaksızlığa imza atıyorlar demektir.

Bu iş hayır işlerinden istifade eden vakıf, cemt şu bu yapılara da hayır getirmez. Zira bir yerden bir yere aktarılan rantlar, toplumun bir kesitinin cebinden alınıp öteki bölümünün cebine konuyordur. Yani orada bilinmeyen bir haram sistemi işliyordur. Bu türlü yapılan mescitlerde niçin cemt yok sorusunun yanıtını arayanlar, biraz buna da bakmalılar.

Bu cins süreçlere, “Haramla hayır olmaz” diyerek en çok da dini hizmette bulunduğunu düşünen yapılar itiraz etmeli. Lakin “Biz bu camiyi, halktan topladığımız üç – beş kuruşlarla yaptıramazdık, büyüklerimizden Allah razı olsun, kaynağı belirli olmasa da bu yüklü ölçüsü aktardılar da minareyi yaptık, bu harika mihrabı yerine yerleştirdik, bu okulu ayağa kaldırdık, şu kadar öğrenciye burs verdik” diye bir iç sistem işletiyorsak sisteme su taşıyoruz demektir. Buna “yazık” demek bile az gelir.

Ne demiş şair: “Bizi bu havalar mahvetti!”

Karar